Λεμφοίδημα

Το λεμφοίδημα είναι μια πάθηση που προσβάλλει το λεμφικό σύστημα, προκαλώντας οίδημα. Αρχικά, το λεμφικό μας σύστημα αποτελείται από λεμφαδένες και λεμφαγγεία. Αυτά διατρέχουν όλο το μήκος του σώματός μας. Ο ρόλος των λεμφαγγείων είναι να συλλέγουν ένα υγρό, το οποίο αποτελείται από πρωτεΐνες, λίπη, νερό και απόβλητα των κυττάρων του σώματος. Το συγκεκριμένο υγρό ονομάζεται λέμφος.

Τα λεμφαγγεία μεταφέρουν τη λέμφο στους λεμφαδένες. Στη συνέχεια, οι λεμφαδένες φιλτράρουν τη λέμφο, απομακρύνοντας ξένα σώματα και κυτταρικά απόβλητα και επιστρέφουν την λέμφο “καθαρή” πια στο αίμα.

Ωστόσο, στην περίπτωση που οι λεμφαδένες ή τα λεμφαγγεία είναι υποπλαστικά, λείπουν ή καταστραφούν, τότε η λέμφος αδυνατεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα μέσα στο λεμφικό σύστημα. Ως αποτέλεσμα, η λέμφος συσσωρεύεται στους μαλακούς ιστούς του σώματος και προκαλεί στις πληγείσες περιοχές οίδημα, το οποίο είναι γνωστό ως λεμφοίδημα. Συνήθως, οι περιοχές που πάσχουν είναι τα πόδια και τα χέρια.

Με ποιον τρόπο γίνεται η διάγνωση του λεμφοιδήματος;

Το ιατρικό ιστορικό του ασθενούς και η κλινική εξέταση αποτελούν τα πρώτα βήματα για τη διάγνωση του λεμφοιδήματος. Πιο συγκεκριμένα, η κλινική εξέταση περιλαμβάνει και την μέτρηση της διαμέτρου του προσβεβλημένου άκρου σε σύγκριση με το φυσιολογικό.

Άλλες εξετάσεις που οδηγούν στη διάγνωση του λεμφοιδήματος είναι οι εξής:

Λεμφοσπινθηρογράφημα: Κατά τη διάρκεια του λεμφοσπινθηρογραφήματος, χορηγείται χαμηλή δόση ραδιενεργής ουσίας, μέσω της οποίας γίνεται σκιαγράφηση της ροής της λέμφου εντός των λεμφαγγείων.
Μαγνητική τομογραφία (MRI): Χρησιμοποιεί μαγνητικά πεδία και ραδιοκύματα για την ανίχνευση ειδικών αλλοιώσεων του συνδετικού ιστού. Αυτά είναι χαρακτηριστικά του λεμφοιδήματος.
Αξονική τομογραφία (CT): Σε αυτή την εξέταση, πραγματοποιείται εγκάρσια σάρωση του σώματος με ακτίνες x και λαμβάνονται εικόνες των εσωτερικών ιστών.
Duplex υπερηχοτομογραφία: Χρησιμοποιεί υψηλής συχνότητας ηχητικά κύματα. Στόχος είναι να αποκλειστεί η εν τω βάθει φλεβοθρόμβωση, η οποία επίσης προκαλεί οίδημα στο σκέλος.

Ποια είναι η θεραπεία του λεμφοιδήματος;

Γενικά, δεν υπάρχει ομοφωνία σχετικά με το ποια είναι η καλύτερη θεραπεία του χρόνιου λεμφοιδήματος. Ωστόσο, η ενεργή συμμετοχή του ασθενούς αποτελεί και το σημαντικότερο σημείο της θεραπείας.

Αρχικά, υπάρχουν ασθενείς που ωφελούνται από το λεμφικό μασάζ, το οποίο στοχεύει στην τόνωση του εξασθενημένου λεμφικού συστήματος. Άλλες μέθοδοι θεραπείας περιλαμβάνουν τα εξής:

Χρήση εξωτερικών αντλιών, οι οποίες βοηθούν την κυκλοφορία της λέμφου μέσα στο σώμα.
Κάλτσες συμπίεσης ή χρήση επιδέσμων.
Συμμετοχή του ασθενούς σε ομάδες υποστήριξης ατόμων με λεμφοίδημα. Αυτό μπορεί να τονώσει την ψυχολογία του ασθενούς και να δώσει ορισμένες πρακτικές συμβουλές.

Τέλος, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι δεν υπάρχει φαρμακευτική αγωγή για τη θεραπεία του λεμφοιδήματος. Ορισμένα φάρμακα χρησιμοποιούνται μόνο για να θεραπευτούν καταστάσεις που σχετίζονται με το λεμφοίδημα. Ακόμα, η χειρουργική επέμβαση συνίσταται στην αφαίρεση περίσσειας ιστού όταν το άκρο έχει γίνει υπερβολικά μεγάλο και βαρύ, δυσκολεύοντας τον ασθενή στο να μετακινηθεί. Αυτή η κατάσταση καθιστά τον ασθενή πρακτικά ανάπηρο.

2000+

Θεραπευμένοι Ασθενείς

Δείτε Περιστατικά το Πριν & το Μετά

2000+

Θεραπευμένοι Ασθενείς

Δείτε Περιστατικά το Πριν & το Μετά

Ποιοι τύποι λεμφοιδήματος υπάρχουν;

Γενικά, υπάρχουν δύο τύποι λεμφοιδήματος:

Το κληρονομικό λεμφοίδημα: Συχνά ονομάζεται πρωτοπαθές. Σε αυτόν τον τύπο λεμφοιδήματος, παρατηρείται εκ γενετής η έλλειψη των λεμφαδένων και των λεμφαγγείων. Σε αυτή την περίπτωση, το οίδημα συνήθως εκδηλώνεται στην εφηβεία και εντοπίζεται στον άκρο πόδα ή τη γαστροκνημία. Επίσης, υπάρχει η περίπτωση να αναπτυχθεί μια σπάνια μορφή πρωτογενούς λεμφοιδήματος κατά την βρεφική ηλικία, κάτι το οποίο ονομάζεται νόσος Milroy.
Το επίκτητο λεμφοίδημα: Συχνά, ονομάζεται και δευτεροπαθές. Ο συγκεκριμένος τύπος λεμφοιδήματος είναι το αποτέλεσμα κάποιου τραυματισμού του λεμφικού συστήματος. Γενικά, είναι συχνότερο από το πρωτοπαθές.

Γενικά, το χρόνιο λεμφοίδημα παρουσιάζει δυσκολίες στην αντιμετώπισή του. Ο Αγγειοχειρουργός Γεώργιος Γαλανόπουλος, με την πολυετή εμπειρία του και την εξειδίκευσή του, αναλαμβάνει ακόμα και τις πιο πολύπλοκες περιπτώσεις λεμφοιδήματος.

Επιπρόσθετα, μπορεί να προκληθεί σοβαρή λοίμωξη, γνωστή ως λεμφαγγειίτιδα, σε περιπτώσεις μικρών τραυματισμών στο δέρμα. Τέτοιοι τραυματισμοί ενδέχεται να είναι τα εξής:

Κόψιμο
Εκδορά
Τσίμπημα εντόμου
“Πόδι του αθλητή”, δηλαδή λύση της συνέχειας του δέρματος στις μεσοδακτύλιες πτυχές και μυκητίαση

Όσον αφορά τη λεμφαγγειίτιδα, η συγκεκριμένη πάθηση προσβάλλει το συνδετικό ιστό κάτω από το δέρμα. Ακόμα, οι επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις ενδέχεται να προκαλέσουν ίνωση του ιστού, με αποτέλεσμα ο ιστός να γίνει πιο επιρρεπής στην εμφάνιση νέας λοίμωξης ή στην αύξηση του οιδήματος. Η ίνωση αυτή είναι και το χαρακτηριστικό σημάδι της προχωρημένης μορφής χρόνιου λεμφοιδήματος.

Ποια είναι τα συμπτώματα του λεμφοιδήματος;

Στην περίπτωση που κάποιος πάσχει από λεμφοίδημα, είναι πιθανό να εμφανίσει άμεσα ορισμένα συμπτώματα. Ωστόσο, υπάρχουν συμπτώματα τα οποία εκδηλώνονται μετά από 15 ή και περισσότερα χρόνια από τον τραυματισμό του λεμφικού συστήματος. Όταν τα συμπτώματα τελικά εκδηλώνονται, τότε ενδέχεται να είναι τα εξής:

Αίσθημα βάρους ή σύσφιξης σε ένα από τα άκρα
Πόνος
Αδυναμία
Ερυθρότητα
Μειωμένη ευελιξία στον καρπό ή στον αστράγαλο
Εντύπωμα των παπουτσιών στον άκρο πόδα

Από τι προκαλείται το λεμφοίδημα;

Γενικά, η χειρουργική επέμβαση ή η θεραπεία με ακτινοβολίες για ορισμένα είδη καρκίνου αποτελούν και τις πιο κοινές αιτίες δευτεροπαθούς λεμφοιδήματος. Άλλα αίτια που το προκαλούν ενδέχεται να είναι η χειρουργική επέμβαση στα αγγεία των άκρων, η λιποαναρρόφηση καθώς και τα εγκαύματα.